Cennik

Ginekolog to lekarz specjalista zajmujący się profilaktyką, diagnostyką oraz leczeniem chorób żeńskiego układu rozrodczego. Zajmuje się zdrowiem kobiety od momentu dojrzewania, poprzez okres rozrodczy, aż do okresu przekwitania. Lekarz ginekolog sprawuje również opiekę nad kobietą ciężarną, przez cały okres ciąży, porodu i połogu. Bardzo ważne jest, aby regularnym badaniom ginekologicznym poddawały się wszystkie kobiety, bez względu na wiek.

Kiedy należy udać się do ginekologa?

Pierwsza wizyta u ginekologa powinna nastąpić po pierwszej miesiączce lub przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. Ginekolog dokona badania profilaktycznego oraz dobierze najlepszą metodę antykoncepcyjną. Wizyta u lekarza ginekologa powinna stać się koniecznością w przypadku wystąpienia różnych dolegliwości bólowych, niepokojących objawów oraz przy pierwszych objawach ciąży.

Wskazaniem bezwzględnym, do wizyty lekarskiej, powinny być:

• Za wczesne lub zbyt późne dojrzewanie
• Brak oznak dojrzewania
• Bolesne, obfite lub nieregularne miesiączki,
• Krwawienia między miesiączkowe, nieregularne krwawienia lub brak krwawienia miesiączkowego
• Upławy, świąt, pieczenie lub suchość pochwy
• Dolegliwości bólowe: ból w podbrzuszu, ból pojawiający się podczas lub po stosunku
• Ból piersi, zniekształcenia sutków, pojawienie się guzków
• Powiększający się bez wyraźnej przyczyny obwód brzucha
• Problemy z zajściem w ciążę
• Pojawienie się objawów wskazujących na ciążę

Wizyta u ginekologa

Ginekolog podczas wizyty przeprowadza w gabinecie szereg badań. Podstawą wizyty jest wywiad lekarski dotyczący aktualnych objawów, a także schorzeń pojawiających się w przeszłości u samej pacjentki, jak i też w jej najbliższej rodzinie. Lekarz zapyta również o dane dotyczące cyklu, datę ostatniej miesiączki oraz o informacje dotyczące współżycia i stosowania antykoncepcji. Ważnym punktem wywiadu są pytania dotyczące wykonywanych badań, w tym badania piersi oraz cytologii. Po wywiadzie następuje badanie na fotelu ginekologicznym, mające na celu ocenę narządów rodnych zewnętrznych i wewnętrznych oraz wczesne wykrycie zmian patologicznych.

Badania wykonywane przez ginekologa:

• Badanie palpacyjne powłok brzusznych, czyli badanie dotykiem. Pozwala ono określić stan napięcia mięśni, bolesność uciskową oraz guzy, powiększenie przydatków i macicy.
• Badanie wewnętrzne, inaczej dwuręczne, to badanie polegające na wsunięciu do pochwy dwóch palców jednej ręki, przy równoczesnym uciskaniu drugą ręką podbrzusza. Badanie to ma na celu sprawdzenie rozmiarów oraz budowy macicy i przydatków.
• Badanie wziernikiem, czyli metalowym narzędziem, które po wsunięciu do pochwy, zostaje stopniowo rozwarte, by uwidocznić szyjkę macicy. Dzięki wziernikowaniu ginekolog może ocenić stan szyjki macicy, wykluczyć nadżerkę i inne stany patologiczne w obrębie miednicy mniejszej. Badanie wziernikiem pozwala również pobrać materiał do badania cytologicznego.
• Badanie per rectum, czyli badanie przez odbyt. Wykonywane jest u dziewic, z uwagi na obecność błony dziewiczej.
• Badanie cytologiczne polega na pobraniu materiału z nabłonka szyjki macicy, celem oceny stanu cytoonkologicznego. Jest to ważny element profilaktyki raka szyjki macicy, pozwalający wykryć stany przed nowotworowe oraz raka szyjki macicy w bardzo wczesnym stadium.
• Kolposkopia to metoda diagnostyczna polegająca na oglądaniu powierzchni szyjki macicy, a także pochwy i sromu, przy pomocy kolposkopu. Kolposkop pozwala na dokładniejszą ocenę stanu nabłonka szyjki macicy i jest badaniem uzupełniającym, w stosunku do badania cytologicznego.
• Badanie piersi ma na celu wykrycie nieprawidłowości w piersiach. Badanie palpacyjne lekarz ginekolog powinien wykonywać przy każdej wizycie. Badanie ultrasonograficzne powinno być wykonywane okresowo, najlepiej raz na rok, natomiast po 40 roku życia, kobieta powinna wykonywać badanie mammograficzne. Lekarz ginekolog powinien również, zwrócić uwagę pacjentek na rolę samobadania piersi.
• Badania USG zarówno przezbrzuszne, jak i dopochwowe są badaniami dodatkowymi, uzupełniającymi, pozwalającymi bardzo dokładnie obejrzeć narządy rodne, ocenić je oraz wykryć zmiany patologiczne.

Dodatkowe badania obrazowe lub laboratoryjne mogą być wykonywane przez ginekologa w specjalnych przypadkach, lub zlecane laboratorium np. badania prenatalne u ciężarnych.

Zabiegi wykonywanie przez ginekologa

Ginekolog zajmuje się nie tylko profilaktyką, lecz przede wszystkim leczeniem różnego rodzaju schorzeń, także metodą chirurgiczną. Wśród szeregu zabiegów wymienić można między innymi:

• Nacięcia i zaopatrzenia błony dziewiczej.
• Zakładanie i usuwanie wkładek antykoncepcyjnych
• Usuwanie zmian ze sromu (kłykciny, brodawki, guzki, polipy) oraz opracowanie chirurgicznego urazów sromu, pochwy i krocza.
• Zabiegi na szyjce macicy (pobieranie wycinków z szyjki macicy, leczenie nadżerek, usuwanie ognisk endometriozy na szyjce, polipów i innych zmian patologicznych, łyżeczkowanie kanału szyjki macicy, biopsja celowana szyjki i kanału szyjki macicy, amputacja szyjki macicy)
• Zabiegi na macicy (usuwanie rodzącego się mięśniaka macicy, polipów macicy, biopsja błony śluzowej macicy, wycięcie macicy drogą brzuszną lub pochwową)
• Wykonywanie operacji plastycznej przedniej oraz tylnej ściany pochwy i krocza.
• Wykonywanie laparoskopii ginekologicznej, pozwalającej na ocenę jam ciała.
• Wykonywanie histeroskopii, czyli wziernikowanie macicy, pozwalające w bardzo dokładny sposób określić wielkość, umiejscowienie, a także charakter endometrium.
• Chirurgiczne leczenie zmian gruczołu sutkowego.

Ginekolog to specjalista, który nie tylko dba o zdrowie kobiet, ale jest również przygotowany, by poprowadzić rozmowę, odpowiedzieć na pytania pacjentek oraz rozwiać ich wątpliwości. Wstyd, lęk przed bólem, strach przed diagnozą, czy bariera językowa nie powinny być przeszkodą przed zasięgnięciem opinii lekarskiej, zwłaszcza w przypadku wystąpienia niepokojących objawów. Lekarz ginekolog to więcej niż lekarz, to powiernik kobiety, dbający o jej samopoczucie i zdrowie na każdym etapie życia.

Internista często mylony jest z lekarzem rodzinnym, co jest błędem, gdyż są to dwie różne specjalizacje. Powszechnie nazywany jest również lekarzem pierwszego kontaktu, mimo że nazwa ta dotyczy jedynie pełnionej funkcji lub zajmowanego stanowiska, nie zaś nazwą specjalizacji. A czy ty wiesz, kim jest internista oraz czym się zajmuje?

Co to jest interna?

Interna (z łac. Internus), czyli wewnętrzny, to określenie najstarszej specjalizacji lekarskiej. Należy ona do specjalizacji podstawowej i często od niej zaczynają lekarze, zanim pomyślą o specjalizacji szczegółowej. Interna jest specjalizacją szeroką wymagającą ogromnej wiedzy z zakresu anatomii i fizjologii oraz diagnostyki i leczenia większości chorób wewnętrznych. Do zainteresowań interny należą choroby układu krążenia, układu oddechowego, moczowego, pokarmowego, krwiotwórczego i nerwowego. Interna to również wiedza z zakresu reumatologii, endokrynologii, alergologii, geriatrii, leczenia paliatywnego, toksykologii oraz z procedur ratujących życie. To nie tylko obszerna, ale również trudna specjalizacja, zwana tez mianem medycyny ogólnej.

Czym się zajmuje internista?

Lekarz internista jest najczęściej pierwszym lekarzem, do którego trafia pacjent i to od jego diagnozy zależy dalszy kierunek leczenia.

Zakres pracy internisty:

• Diagnozowanie i leczenie chorób układu oddechowego, serca i układu krążenia, chorób układu pokarmowego, układu dokrewnego, układu moczowego, chorób układu kostno-stawowego
• Prowadzenie działań profilaktycznych (np. profilaktyka miażdżycy i cukrzycy)
• Sprawowanie opieki nad osobami z chorobami przewlekłymi
• Opieka nad pacjentem w okresie poszpitalnym
• Kierowanie na badania laboratoryjne, konsultacje oraz hospitalizacje
• Kwalifikowanie do szczepień
• Wystawianie zaświadczeń, recept i zwolnień lekarskich
• Wydawanie opinii oraz orzeczeń lekarskich

Do zadań specjalisty chorób wewnętrznych należy również przeprowadzanie badań ultrasonograficznych czy też wykonywanie drobnych zabiegów (np. cewnikowanie) Internista zinterpretuje wyniki zleconych badań laboratoryjnych, odczyta zapis elektrokardiogramu lub opisze obraz ultrasonograficzny. Specjalista ten zna procedury ratujące życie i powinien być wyszkolony w kierunku wykonywania takich zabiegów jak odciągnięcie płynu z jamy opłucnej czy z jamy otrzewnej. W razie potrzeby powinien poprowadzić resuscytację krążeniowo-oddechową i defibrylację, a także znać zasady dotyczące przetaczania krwi.

Jak wygląda wizyta u internisty?

Lekarz internista nie skupia się na jednym narządzie, lecz kompleksowo ocenia organizm pacjenta. Interesuje go nie tylko zdrowie fizyczne, ale również psychiczny stan pacjenta, który często ma wpływ na stan całego organizmu. Dlatego tak ważna w trakcie wizyty u internisty jest rozmowa. Podczas wywiadu lekarz zbiera informacje pomocne w ustaleniu diagnozy, rozwiewa wątpliwości pacjenta oraz udziela wyjaśnień i informacji dotyczących zaproponowanego leczenia.
Po rozmowie internista zwykle stosuje badanie fizykalne, które wraz z wywiadem stanowi podstawę do wyboru kolejnych metod diagnostycznych. W zależności od rodzaju schorzenia może to być otoskopia, badanie per rectum, pomiar ciśnienia tętniczego, czy badanie USG. W tym też momencie lekarz internista może wystawić skierowanie na badania uzupełniające lub też wysłać pacjenta do lekarza specjalisty z danej dziedziny.

Lekarz internista to często pierwszy specjalista, z którym się stykamy. Poprzez kompleksowe spojrzenie na organizm ludzki, podpierając się wiedzą i wynikami badań, potrafi zdiagnozować chorobę szybko i dokładnie. Dzięki temu może wdrożyć natychmiast skuteczną terapię i przywrócić pacjentowi zdrowie fizyczne i komfort psychiczny.

Laryngolog jest chirurgiem specjalizującym się w chorobach narządów głowy i szyi. Laryngolog zajmuje się rozpoznawaniem i leczeniem schorzeń w obrębie nosa, gardła, krtani i uszu. W kręgu jego zainteresowań znajdują się także zmysły słuchu, równowagi, węchu i smaku. Zakres leczenia jest bardzo szeroki i dotyczy wielu dolegliwości.

Czym zajmuje się laryngolog?

Laryngolog przeprowadza badania mające na celu wczesne wykrycie nowotworów gardła, języka lub krtani. Zajmuje się diagnostyką słuchu i równowagi u dorosłych oraz u dzieci. Leczy również inne schorzenia laryngologiczne oraz kwalifikuje do zabiegów chirurgicznych.

Laryngolog leczy m.in.:

• krwawienia z nosa
• stany zapalne gardła, zatok lub krtani
• niedosłuch
• nieżytowe zapalenie trąbki słuchowej
• schorzenia ucha zewnętrznego, środkowego i wewnętrznego
• bezdech śródsenny
• inne choroby uszu (np. choroba Meniere'a, otoskleroza)
• anginę ropną
• przerośnięte migdałki - gardłowy i migdałki podniebienne,

• polipy nosa i krtani
• zaburzenia drożności nosa
• urazy nosa i przegrody nosowej
• zespół Sjögrena (wady gruczołu łzowego oraz ślinianek)
• nowotwory wargi, języka, migdałków, tarczycy, gardła, krtani, nosa i zatok przynosowych

Z jakimi objawami udać się do laryngologa?

Do laryngologa trafimy z różnymi objawami ze strony uszu, nosa gardła i krtani, od pozornie łagodnych, do bolesnych i niepokojących. Bezwzględnie powinniśmy się zgłosić z objawami, które utrzymują się przez dłuższy czas, lub z takimi, które wystąpiły nagle i szybko się nasilają. Mogą one przejść w stan przewlekły lub powodować komplikacje i pogorszenie stanu zdrowia. Niekiedy świadczyć mogą o poważnej chorobie.

Wśród objawów tych znajdziemy:

• Ze strony uszu: szumy uszne, bóle ucha, pogorszenie słuchu, głuchotę, uczucie zatkanego ucha
• Ze strony gardła i krtani: utrzymujący się ból gardła, chrypka, ból lub trudności w przełykaniu, chrapanie
• Ze strony nosa: przewlekły katar, zatkany jednostronnie nos, krwawienia z nosa, ropny wyciek z nosa
• Zawroty głowy
• Zaburzenia węchu lub smaku
• Guzki w obrębie szyi lub głowy

Do lekarza powinniśmy zgłosić się również z dzieckiem, które cierpi na nawracające infekcje gardła, ma problemy z oddychaniem, stale zatkany nos, który uniemożliwia spokojny sen lub powoduje bezdech. Także wówczas, gdy dziecko ma problemy ze słuchem lub równowagą. Takich objawów nie wolno bagatelizować i powinny być one wskazaniem do specjalistycznej konsultacji.

Jak przebiega wizyta u laryngologa?

Lekarz laryngolog rozpocznie wizytę od wywiadu pytając o problem, z którym przychodzi pacjent oraz o występujące objawy. Oprócz pytań szczegółowych dotyczących nasilenia i częstotliwości występowania objawów lekarz zapyta o przebyte choroby, zażywane leki, a także o ogólny stan zdrowia.
Następnie przy pomocy wziernika przeprowadzi badanie nosa, gardła, uszu oraz badanie szyi. W zależności od rodzaju i umiejscowienia objawów laryngolog może wykonać badania dodatkowe, takie jak: badanie endoskopowe nosa, przestrzeni pozanosowej i krtani oraz badania słuchu – audiometria i tympanometria. Wyczerpujący wywiad oraz dokładne badania przedmiotowe pozwalają postawić prawidłową diagnozę, oraz określić dalszy sposób postępowania i leczenia.

Leczenie laryngologiczne

Leczenie laryngologiczne zależy od występującej choroby oraz jej przebiegu u konkretnego pacjenta. W leczeniu stosuje się leki przeciwbólowe oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne, a niekiedy leki przeciwhistaminowe i sterydy, o ile zostały przepisane przez lekarza. W przypadku chorób o cięższym przebiegu, z występującymi powikłaniami stosuje się antybiotyki.
W przypadku niektórych schorzeń laryngolog kieruje na zabiegi laryngologiczne, które są niezwykle skuteczne w niektórych przypadkach.

Przykładowe zabiegi wykonywane w laryngologii:

• usunięcie migdałków podniebiennych i migdałka gardłowego (tzw. trzeci migdałek)
• paracenteza i zakładanie drenów wentylacyjnych (nacięcie błony bębenkowej i odessaniu wydzieliny)
• plastyka krzywej przegrody nosowej
• operacje uszne
• zabiegi endoskopowe zatok
• wycięcie polipów nosa i zatok
• operacje onkologiczne w obrębie jamy ustnej, gardła, krtani, tarczycy i szyi

Z wizytą u laryngologa nie powinniśmy zwlekać, gdyż wcześnie wykryte choroby dają się skutecznie leczyć, a proste zabiegi pozwalają polepszyć samopoczucie pacjenta i przywrócić mu pełnię zdrowia.

Pediatra to specjalista zajmujący się profilaktyką, diagnozowaniem oraz leczeniem chorób okresu dziecięcego. Pediatria oznacza dosłownie leczenie dzieci od greckich słów pedia (gr. παιδιά), czyli dzieci, oraz jatros (gr. γιατρός) oznaczającego lekarza. Zakres opieki nad dziećmi jest rozciągnięty w czasie od wieku niemowlęcego, aż do ukończenia przez młodzież osiemnastego roku życia. Z tego powodu lekarz pediatra ma szeroką wiedzę z różnych dziedzin medycyny, by móc szybko i w trafny sposób postawić diagnozę.

Pediatra – zakres opieki

Pediatra zajmuje się zdrowiem dzieci przez cały okres dzieciństwa. Dotyczy to zarówno działań profilaktycznych, jak i czuwania nad prawidłowym rozwojem, diagnozowania nieprawidłowości oraz leczenia chorób.

Do obowiązkowych zadań pediatry należy:

• Opieka nad noworodkiem w zakresie profilaktyki, diagnostyki i leczenia
• Przeprowadzanie badań okresowych dzieci zdrowych
• Przebadanie dziecka przed skierowaniem go na szczepienia ochronne
• Przekazywanie porad żywieniowych, wykrywanie niedoborów pokarmowych (awitaminoza, anemia) oraz leczenie dzieci otyłych
• Diagnozowanie i leczenie chorób infekcyjnych, zakaźnych, pasożytniczych i odkleszczowych
• Leczenie zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego (kolka niemowlęca, zaparcia, biegunki, drażliwe jelito, refluks żołądkowo-przełykowy oraz bóle brzucha o niewyjaśnionym pochodzeniu)
• Leczenie oraz kontrolowanie chorób przewlekłych (astma oskrzelowa, celiakia, mukowiscydoza i inne)
• Kierowanie dzieci na badania laboratoryjne oraz ultrasonograficzne.

Kiedy należy udać się do pediatry?

Pediatrę należy odwiedzać profilaktycznie w terminach przypadających na badania okresowe (bilans zdrowia) oraz szczepienia obowiązkowe, zgodnie z obowiązującym kalendarzem szczepień.
Prócz tego wskazaniem do odwiedzenia lekarza powinny być wszelkie niepokojące objawy, takie jak:

• Podwyższona temperatura ciała
• Objawy ze strony układu oddechowego (zatkany nos, katar, kaszel, trudności z oddychaniem, trudności ze ssaniem)
• Objawy ze strony układu pokarmowego (biegunki, zaparcia, wzdęcia, wymioty, brak apetytu)
• Zmiany zachowania (nadmierna płaczliwość, nadpobudliwość lub nadmierna senność, apatia lub brak reakcji na bodźce zewnętrzne)
• Zmiany skórne, wysypki, przebarwienia, owrzodzenia
• Opóźniony rozwój motoryczny lub rozwój mowy, trudności z koncentracją i zapamiętywaniem.

Oprócz ww. objawów, do lekarza należy się udać zawsze wtedy, gdy czujemy, że z dzieckiem dzieje się coś złego. Nie należy niemowląt i małych dzieci leczyć domowymi sposobami lub lekami na własną rękę. Małego pacjenta zawsze powinien zobaczyć i zbadać pediatra. Jest to ważne zwłaszcza przy dzieciach małych, dla których zwykłe choroby mogą być groźne, a rozwój objawów chorobowych postępuje zwykle bardzo szybko. Choroba u dziecka rozpoczyna się nagle, często w nocy, z towarzyszącą jej wysoką gorączką.

Jakie cechy powinien posiadać pediatra?

Mali pacjenci są zwykle bardziej wymagający, a przy tym mniej komunikatywni od dorosłych. Dlatego pediatra to lekarz wyróżniający się nie tylko specjalistyczną wiedzą i doświadczeniem, ale i odpowiednim podejściem. Powinien umieć rozmawiać z dziećmi, być cierpliwy i opanowany. Musi być również chętny do pomocy i wyrozumiały, zarówno dla dziecka, jak i często dla rodziców. Dobry pediatra wysłucha, przebada dziecko i rozpocznie leczenie lub też rozwieje rodzicielski niepokój. Ważnym jest, by zarówno rodzice, jak i dziecko darzyło lekarza zaufaniem.

W zawodzie pediatry niezwykle istotna jest wysoce rozwinięta empatia oraz intuicja, które pomagają w postawieniu właściwej diagnozy, przeprowadzeniu skutecznego leczenia oraz uzyskaniu sympatii i zaufania ze strony małych pacjentów.

Psychiatra jest lekarzem, który w ramach swojej specjalizacji zajmuje się zdrowiem psychicznym osób dorosłych lub dzieci i młodzieży.

Czym zajmuje się psychiatra?

Psychiatra rozpoznaje oraz leczy zaburzenia i choroby psychiczne. Stara się znaleźć przyczynę, pomaga walczyć z objawami oraz wybiera odpowiednią metodę leczenia. Leczenie jest dobierane indywidualnie i dostosowane do wieku oraz rodzaju i stopnia zaawansowania zaburzenia, z jakim zgłasza się pacjent. Do zainteresowań psychiatry zależą zarówno ciężkie choroby psychiczne, jak również wiele powszechnie występujących zaburzeń i problemów.

Zaburzenia i choroby leczone przez psychiatrę:

• zaburzenia psychotyczne (schizofrenia, psychozy reaktywne i egzogenne)
• nerwice i zaburzenia typu nerwicowego
• zaburzenia afektywne (choroba afektywna dwubiegunowa, zaburzenia depresyjne nawracające)
• zaburzenia osobowości
• zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, otyłość)
• dewiacje seksualne (fetyszyzm, sadyzm, ekshibicjonizm, pedofilia)
• uzależnienia i współuzależnienia, syndrom DDA
• zespół stresu pourazowego
• choroby zawodowe
• niepełnosprawność intelektualna

Kiedy należy udać się do psychiatry?

Psychiatra to lekarz, który pomaga uporać się ze stresem i problemami psychicznymi życia codziennego. Wizyta w gabinecie psychiatrycznym oznacza, że potrzebujemy pomocy w rozwiązaniu problemów wynikających ze zmian w naszej osobowości.
Do wizyty u psychiatry powinny skłonić nas zmiany życiowe o gwałtownym charakterze, zwłaszcza takie, z którymi nie potrafimy się uporać (śmierć bliskiej osoby, ciężka choroba, wypadek, utrata pracy), a także objawy somatyczne niezwiązane z chorobą fizyczną (drżenia rąk, bóle głowy, kołatanie serca, ból żołądka, nadmierna potliwość).
Impulsem do konsultacji powinny być także różnego rodzaju zmiany nastroju i zachowania (izolowanie się, niechęć do podejmowania aktywności, strach przed wyjściem z domu, ciągły niepokój, uczucia osamotnienia, smutku, bezradności, przygnębienia, nerwowość, nadwrażliwość, czy agresywne zachowania). O konieczności konsultacji świadczyć mogą lęki i napady paniki, natręctwa, tiki nerwowe, a także wyczerpanie psychiczne, zaburzenia snu, koncentracji i pamięci oraz ostry i przewlekły stres. Koniecznie należy pójść do psychiatry, gdy pojawiają się myśli i skłonności samobójcze, jesteśmy uzależnieni (od seksu, narkotyków, alkoholu, leków, hazardu, zakupów) lub występują u nas urojenia, omamy lub zaburzenia świadomości.

Wizyta u psychiatry

Psychiatra w swojej praktyce stosuje wywiad. Pełni on główną funkcję diagnostyczną, pozwalającą lekarzowi określić stan zdrowia pacjenta. Do rozmowy z lekarzem warto się przygotować, zwłaszcza gdy jest to pierwsza wizyta. Psychiatra będzie zainteresowany samopoczuciem pacjenta, problemami, które skłoniły go do wizyty, ogólnym stanem zdrowia, apetytem, jakością snu, przebytymi chorobami, relacjami rodzinnymi i dzieciństwem. Psychiatra podczas rozmowy dokonuje obserwacji, zwracając uwagę na zachowanie pacjenta, zdolność koncentracji lub zaburzenia uwagi.
Podczas kolejnych wizyt lekarz musi na nowo oceniać aktualny stan pacjenta oraz zmiany wynikające z zastosowania leczenia. Wszystko po to, by zmodyfikować leczenie lub ustalić na nowo dawki leków.

Na podstawie rozmowy lekarz może rozpocząć leczenie lub zlecić dodatkowe badania. Są to głównie testy psychologiczne, pozwalające postawić trafną diagnozę. Niekiedy potrzebne będą badania laboratoryjne (krwi, moczu), badanie RTG czaszki lub tomografię komputerową głowy, pozwalające określić fizyczny stan zdrowia. Badania laboratoryjne mają szczególnie znaczenie w trakcie długotrwałego zażywania leków. Niekiedy lekarz psychiatra może skierować pacjenta na konsultację neurologiczną lub na badania specjalistyczne jak EEG, lub rezonans magnetyczny mózgowia.

Leczenie psychiatryczne

Na podstawie rozmowy i badań dodatkowych psychiatra stawia diagnozę oraz rozpoczyna leczenie. Współcześnie ważną rolę w psychiatrii odgrywają leki. Są to leki psychotropowe, przepisywane w zależności od potrzeb pacjenta: przeciwdepresyjne, uspokajające, normalizujące nastrój lub przeciw psychotyczne. Leczenie jest zwykle długotrwałe, co najmniej kilkumiesięczne, a w czasie jego trwania konieczne są wizyty kontrolne mające na celu ocenę skuteczności stosowanych leków i ich wpływu na stan pacjenta.

Łącznie z leczeniem farmakologicznym stosuje się psychoterapię. Psychiatra może zlecić jeden wybrany rodzaj psychoterapii: psychoterapię poznawczą, systemową czy terapię behawioralną. Może skierować pacjenta na psychoterapię indywidualną lub grupową. Istotną rolę dla stanu pacjenta ma także psychoedukacja.

Wcześnie wykrytą chorobę lub zaburzenie można wyleczyć, pomimo wymaganej długotrwałej terapii. Zgłoszenie się do lekarza i podjęcie leczenia na pewno wpłynie na lepsze samopoczucie oraz poprawi jakość życia pacjenta

Kardiologia jest dziedziną medycyny zajmująca się chorobami serca oraz całego układu krążenia. Kardiolog zajmuje się rozpoznawaniem i leczeniem schorzeń kardiologicznych oraz nadzorowaniem procesu rehabilitacji pacjentów kardiologicznych.

Choroby, którymi zajmuje się kardiolog

Kardiolog diagnozuje niedomagania oraz wady układu krążenia, zarówno wrodzone, jak i nabyte. Jego pacjentami są dorośli, jak i dzieci. Sprawuje on nad pacjentami opiekę medyczną, kieruje na badania, ustala sposób leczenia oraz nadzoruje rehabilitację pacjentów po zabiegach i operacjach kardiologicznych.

Do chorób, które leczy kardiolog, należą:

• Nadciśnienie tętnicze
• Choroba wieńcowa, niedokrwienna serca lub dusznica bolesna (niedotlenienie komórek mięśnia sercowego)
• Kardiomiopatie (nieprawidłowości w budowie lub czynności mięśnia sercowego)
• Wady serca (niedomykalność zastawki mitralnej, aortalnej, zwężenie zastawki mitralnej, aortalnej, niedomykalność zastawki trójdzielnej)
• Miażdżyca (arterioskleroza)
• Niewydolność serca (zastoinowa, ostra, przewlekła)
• Arytmie (tachykardia, bradykardia, migotanie komór lub przedsionków)
• Zapalenie mięśnia sercowego
• Zawał mięśnia sercowego

Kiedy należy zgłosić się do kardiologa?

Choroby układu sercowo-naczyniowego należą do schorzeń cywilizacyjnych. Na zły stan naszego serca i naczyń wieńcowych wpływają złe nawyki żywieniowe, brak ruchu, stres oraz nadmiar używek. Wraz z wiekiem ryzyko zapadalności na choroby układu krążenia rośnie. Warto zwracać uwagę na pojawiające się dolegliwości, które mogą świadczyć o zaburzeniach kardiologicznych.

Objawy skłaniające do wizyty u kardiologa:

• podwyższone ciśnienie krwi
• spadek wydolności fizycznej
• duszność wysiłkowa
• bóle w klatce piersiowej, ucisk lub uczucie gniecenia
• zmiany rytmu serca, kołatanie serca
• zawroty głowy, bóle głowy, uczucie uderzenia krwi do głowy
• obrzęki twarzy oraz kończyn
• omdlenia lub zasłabnięcia
• podejrzenie zawału serca lub wady serca

Powyższe objawy nie muszą wskazywać na problemy z sercem, jednak nie należy ich bagatelizować, zwłaszcza gdy nasilają się lub trwają dłuższy czas. Tylko kardiolog jest w stanie potwierdzić lub wykluczyć chorobę.
Do kardiologa należy udać się również, gdy zostaliśmy zdiagnozowani i jesteśmy w trakcie leczenia, przebyliśmy zawał lub przeszliśmy operację kardiologiczną. Kardiolog skieruje na badania kontrolne oraz oceni skuteczność zastosowanego leczenia.

Z wizytą u kardiologa

Wizyta u kardiologa składa się z kilku etapów. Pierwszym jest obserwacja pacjenta od momentu, kiedy wejdzie on do gabinetu. Lekarz może wiele wyczytać ze sposobu poruszania się, wyglądu, barwy skóry czy sposobu oddychania pacjenta.
Kolejnym etapem jest wywiad, dotyczący trybu życia, stosowania używek, zażywania leków, przebytych chorób i pobytów w szpitalu. Ważną częścią rozmowy jest tzw. wywiad rodzinny, dotyczący istniejących w najbliższej rodzinie chorób układu krążenia. Najistotniejszą częścią rozmowy są pytania o samopoczucie, występujące dolegliwości, czas ich trwania i nasilenie. Rozmowa pozwala lekarzowi określić sposób postępowania, w celu postawienia diagnozy.
Następnie lekarz kardiolog wykonuje badanie osłuchowe, bada ciśnienie krwi oraz tętno. Często oblicza też wskaźnik masy ciała oraz obwód talii pacjenta, zwłaszcza otyłego. Badania te pozwalają określić stan układu krwionośnego oraz są podstawą skierowania na badania uzupełniające.

Badania kardiologiczne wykonywane w diagnostyce chorób serca

W ramach badań podstawowych kardiolog może zlecić badania laboratoryjne, a także specjalistyczne badania kardiologiczne, nieinwazyjne oraz inwazyjne.
Podstawowym badaniem laboratoryjnym jest określenie poziomu cholesterolu całkowitego, HDL i LDL oraz stężenia trójglicerydów. Dodatkowo może zlecić określenie stężenia glukozy i hemoglobiny glikowanej, oraz stężenie białka C-reaktywnego (CRP). Pomocne w wykrywaniu chorób serca są badania określające poziom stężenia markerów sercowych.
Wśród badań specjalistycznych wyróżniamy badania nieinwazyjne, zajmujące się rozpoznawaniem i leczeniem chorób serca i układu krążenia bez ingerowania w struktury organizmu oraz badania inwazyjne, z użyciem cewnika.

Do badań diagnostycznych zaliczamy:

• Badanie radiologiczne (RTG) klatki piersiowej
• Elektrokardiografię serca (EKG – spoczynkowe, wysiłkowe, śródsercowe, Holter), czyli zapis aktywności elektrycznej serca za pomocą elektrod, połączonych z urządzeniem rejestrującym rytm serca
• Echokardiografię (echo serca, UKG serca, ultrasonokardiografia), która pozwala ocenić budowę serca oraz dużych naczyń krwionośnych za pomocą ultradźwięków.
• Badanie dopplerowskie z wykorzystaniem ultrasonografu, służące do oceny prędkości i kierunku przepływu krwi przez naczynia wieńcowe.
• Rezonans magnetyczny, czyli trójwymiarowe obrazowanie serca, pozwalające na dokładną ocenę budowy serca i naczyń wieńcowych.
• Scyntygrafię, czyli badanie radioizotopowe serca. Badanie to wykorzystuje izotopy promieniotwórcze, aby ocenić budowę serca oraz pracę tętnic wieńcowych i mięśnia sercowego.
• Fonokardiografię (FKG) - rejestrowanie dźwięków towarzyszących czynności serca
• Badania inwazyjne z wykorzystaniem cewnika (koronarografia — obrazowanie za pomocą badania RTG, badania hemodynamiczne, mapowanie serca)

Badania kardiologiczne mają na celu zdiagnozowanie zaburzeń rytmu, przewodnictwa oraz pracy serca. Niektóre z nich można wykorzystać do oceny budowy serca, naczyń wieńcowych oraz funkcjonowania zastawek serca. Wszystkie służą do rozpoznawania nieprawidłowości, pozwalają szybko zdiagnozować chorobę oraz podjąć leczenie.
Regularne badania kontrole u kardiologa pomogą cieszyć się dobrym zdrowiem, a co za tym idzie - dłuższym życiem.

Ortopeda to lekarz, którego obszarem zainteresowania jest narząd ruchu, czyli więzadła, stawy, mięśnie i kości, z wyjątkiem kości czaszki. Ortopeda zajmuje się zapobieganiem i korekcją wad postawy, leczeniem wad wrodzonych u dzieci oraz przywracaniem sprawności ruchowej u osób dorosłych. Z ortopedią wiąże się ściśle traumatologia, która zajmuje się leczeniem, również operacyjnym, wszelkiego rodzaju urazów tkanek i kości po wypadkach.

Czym zajmuje się ortopeda?

Ortopeda skupia się na rozpoznawaniu oraz leczeniu wad postawy, zmian zwyrodnieniowych, stanów zapalnych stawów i kości, przeciążeń oraz schorzeń układu więzadłowo-stawowego. Do jego zainteresowań należy dodać nowotwory narządu ruchu oraz choroby metaboliczne i genetyczne, związane z układem kostno-stawowym.

Pacjentami ortopedy zostają ludzie w różnym wieku, gdyż wady narządu ruchu mogły powstać w okresie płodowym, rozwinąć się w okresie dziecięcym lub ujawnić w wieku dojrzałym. Dlatego wiedza, którą musi posiadać, jest bardzo szeroka i obejmuje anatomię człowieka, fizjologię ruchową, patofizjologię oraz zagadnienia z biomechaniki, rehabilitacji czy bioinżynierii.

Niektóre choroby diagnozowane przez ortopedę:

• wady wrodzone (kręcz szyi, wrodzona dysplazja stawu biodrowego)
• wady postawy (skolioza, kifoza, lordoza, płaskostopie, stopa szpotawa, paluch koślawy)
• choroby kręgosłupa (zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, dyskopatie, przepuklina dyskowa)
• zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, biodrowych
• zespoły przeciążeniowe i uciskowe układu ruchu (łokieć tenisisty, łokieć golfisty, kolano skoczka, ostroga piętowa, zespół mięśnia nadgrzebieniowego, zespół cieśni kanału nadgarstka)
• stany zapalne kości i stawów (zapalenie chrząstek żebrowych, kaletek, kości i szpiku kostnego, ścięgien i pochewek ścięgnistych)
• urazy, w tym urazy sportowe (złamania, zwichnięcia, skręcenia np. szyjki kości udowej, niestabilność rzepki, uszkodzenia łąkotek)
• zmiany zniekształcających stóp (paluchy koślawe, palce młotowate, przewlekłe zespoły bólowe stopy)

Kiedy pomoże ortopeda?

Do ortopedy udajemy się zawsze, gdy ulegniemy jakiemuś urazowi. Nieważne, czy będzie to naciągnięcie ścięgna powstałe w wyniku uprawiania sportu, czy złamanie w wyniku upadku. Lekarz powinien zbadać nas także wówczas, gdy odczuwamy silne, nieprzemijające bóle mięśni lub stawów. Mogą one okazać się zmianami o charakterze przeciążeniowym, ale mogą też świadczyć o nadmiernym skrzywieniu kręgosłupa, chorobie, a nawet nowotworze.

W przypadku dzieci zaleca się konsultację małego pacjenta u ortopedy już w okresie noworodkowym. Dzięki prostemu badaniu lekarz może potwierdzić lub wykluczyć istnienie wad wrodzonych stawów biodrowych, czy stopy końsko-szpotawej. Oprócz wad wrodzonych dzieci są narażone na stany zapalne stawów lub kości, wady postawy (skolioza, lordoza) oraz płaskostopie.

Najliczniejszą grupę wiekową odwiedzającą lekarza ortopedę stanowią osoby w wieku podeszłym. U osób tych ortopeda diagnozuje najczęściej zmiany zwyrodnieniowe i zapalne oraz osteoporozę.

Badania zlecane przez ortopedę

Ortopeda na pierwszej wizycie przeprowadza z pacjentem rozmowę dotyczącą przebytych chorób i urazów. Pyta o obecne dolegliwości oraz zleca dodatkowe badania. Rodzaj badań zależy od wieku pacjenta i rodzaju dolegliwości, na które się skarży chory. Niekiedy badania służą do oceny stanu układu kostnego, do potwierdzenia lub obalenia postawionej diagnozy.

Najczęściej zlecanymi badaniami są badanie rentgenowskie i ultrasonograficzne. W razie wątpliwości można wykonać dokładniejsze badania dodatkowe, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny. Specjalnym badaniem, pozwalającym szczegółowo zapoznać się ze strukturą stawu jest artrografia. Zaleca się ją przy schorzeniach stawu barkowego lub kolanowego. W celu określenia gęstości mineralnej tkanki kostnej lekarz ortopeda może zalecić densytometrię. Badanie to pozwala stwierdzić lub wykluczyć osteoporozę i osteopenię.

Metody leczenia stosowane w ortopedii

Metody leczenia zależą od rodzaju choroby. Na podstawie wywiadu i przeprowadzonych badań, ortopeda wybiera najlepszą dla pacjenta metodę leczenia. W przypadku dzieci z wadami postawy kieruje się je zazwyczaj na ćwiczenia korekcyjne. Przy istniejącym płaskostopiu zaleca noszenie odpowiedniego, specjalistycznego obuwia. W chorobach zwyrodnieniowych i zapalnych stosuje się leczenie farmakologiczne. Niekiedy może skierować chorego na fizjoterapię, gdzie poddany będzie zabiegom rehabilitacyjnym (masaże, leczenie polem elektromagnetycznym, ćwiczenia). W innych przypadkach lekarz zalecić może unieruchomienie przy pomocy gorsetu lub za pomocą opatrunku. W przypadku złamań, a niekiedy zwichnięć i skręceń lekarz zaleca unieruchomienie gipsowe lub z tworzywa sztucznego. Ostateczną, lecz niekiedy jedyną formą leczenia pozostaje zabieg chirurgiczny. Po operacjach oraz mniejszych zabiegach lekarz kieruje pacjenta na rehabilitację, by mógł on w jak najkrótszym czasie powrócić do pełnej sprawności fizycznej.

W ortopedii, tak jak i w innych dziedzinach medycyny ważniejsza od leczenia jest profilaktyka i to od najmłodszych lat. Dlatego dbajmy o nasz układ kostno-stawowy, by jak najdłużej zechciał nas nosić.

Lekarzem budzącym największe obawy jest stomatolog, powszechnie znany też jako dentysta. Stomatologiem zostaje absolwent studiów stomatologicznych, który zdał pozytywnie Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Końcowy oraz odbył staż. Otrzymuje wówczas prawo wykonywania zawodu lub może uzupełnić edukację, wybierając specjalizację. Każdy stomatolog, bez względu na wybór specjalizacji jest fachowcem w swojej dziedzinie, którego warto odwiedzać dla zdrowia i urody.

Czym zajmuje się stomatolog?

Stomatolog zajmuje się nie tylko zębami, lecz jak nazwa wskazuje całą jamą ustną. Przedrostek stoma (gr. στόμα) oznacza jamę ustną, a więc nie tylko zęby, ale również przyzębie (dziąsła, okostna, ozębna, cement korzeniowy). Obiektem zainteresowania stomatologa są zęby, błona śluzowa jamy ustnej, ale również twarzoczaszka i jej okolice.
Dentysta może pracować bez specjalizacji lub może aplikować na specjalizację, która trwa od 3 do 5 lat i kończy się Państwowym Egzaminem Specjalistycznym. W ramach specjalizacji może kształcić się w dziedzinie chirurgii stomatologicznej, szczękowo-twarzowej, ortodoncji, periodontologii, stomatologii dziecięcej, zachowawczej z endodoncją, protetyki lub epidemiologii i ochrony zdrowia publicznego. Stomatolog w swojej podstawowej praktyce zajmuje się zarówno profilaktyką stomatologiczną, jak i też diagnozowaniem nieprawidłowości, leczeniem chorób zębów, przyzębia oraz błony śluzowej jamy ustnej.

Profilaktyka

Lekarz stomatolog nie jest wrogiem pacjenta, a prewencyjne odwiedzanie gabinetu, jest najlepszą formą ochrony przed poważnymi chorobami jamy ustnej. W trakcie wizyty przekaże pacjentowi wskazówki dotyczące prawidłowej pielęgnacji zębów i jamy ustnej oraz wiedzę na temat podstawowych zabiegów profilaktycznych, które w pewnym stopniu zapobiegają rozwojowi próchnicy. Warto pamiętać, że zabiegi profilaktyczne są bezbolesne, zwykle krótkotrwałe i nie dają powikłań. Lepiej zapobiegać problemom niż je później leczyć.

W ramach środków profilaktycznych lekarz stomatolog wykonuje zabiegi:

• Usuwania kamienia nazębnego (metodą skalingu lub piaskowania)
• Fluoryzację
• Lakowanie bruzd zębowych
• Ozonoterapię

Skaling jest zabiegiem polegającym na usunięciu złogów kamienia nazębnego za pomocą ultradźwięków. Zabieg kończy się polerowaniem czyszczonych powierzchni, co ma zapobiec odkładaniu się płytki nazębnej w przyszłości.
Piaskowanie jest zabiegiem polegającym na usuwaniu osadów miękkich i przebarwień za pomocą specjalnych urządzeń, piaskarek, które usuwają pod ciśnieniem osad, za pomocą mieszaniny proszku z wodą.
Fluoryzacja zębów jest zabiegiem polegającym na wprowadzaniu na oczyszczone zęby preparatów z fluorem, który zapobiega próchnicy na powierzchniach gładkich, stycznych oraz przydziąsłowych.
Lakowanie, polegające na pokryciu i uszczelnieniu lakiem bruzd zębowych, szczelin i zagłębień, zarówno w zębach mlecznych, jak i też stałych. Lakowanie eliminuje rozwój próchnicy w trudno dostępnych miejscach.
Ozonoterapia polega na niszczeniu chorobotwórczych wirusów, bakterii i grzybów przy pomocy urządzenia wytwarzającego ozon. Idealnie nadaje się w leczeniu aft oraz stanów zapalnych dziąseł i jamy ustnej.

Leczenie zachowawcze i chirurgia stomatologiczna

Kiedy zawodzi profilaktyka, wtedy dochodzi do powstawania zmian chorobowych w jamie ustnej. Zajęte próchnicą zęby, owrzodzenia, krwawiące dziąsła i inne dolegliwości skłaniają do udania się na wizytę do lekarza specjalisty.

Najczęstsze schorzenia stomatologiczne to:

• próchnica zębów
• stany zapalne miazgi, zgorzel zęba, ropnie
• choroby przyzębia
• erozja szkliwa
• owrzodzenie jamy ustnej
• zapalenia dziąseł
• nowotwory jamy ustnej

Najczęściej występującym problemem jest próchnica. Wywołana jest ona przez bakterie, jednak w początkowym okresie rozwoju daje się skutecznie leczyć. Stomatolog po usunięciu zmian chorobowych zakłada plombę, a w przypadku zmian rozległych stosuje leczenie kanałowe. Leczenie to polega na usunięciu chorej miazgi, udrożnieniu kanału zęba, wypełnieniu go pastą stomatologiczną oraz założeniu wypełnienia.
Przy rozległych zmianach i przy cięższych chorobach zębów, przyzębia i jamy ustnej wykonywane są zabiegi chirurgiczne, w znieczuleniu miejscowych oraz ogólnym. Wtedy najlepszym wyjściem jest udanie się do chirurga szczękowego.

Pomocnicze badania stomatologiczne

Lekarz stomatolog w swojej praktyce stosuje wiele badań podstawowych i pomocniczych. Do badania podstawowego należy wywiad lekarski oraz przegląd uzębienia i stanu dziąseł, błon śluzowych oraz łuków zębowych. Badanie to przeprowadzane jest za pomocą narzędzi stomatologicznych i mimo iż rodzi różne obawy, najczęściej jest w pełni bezbolesne.

Niekiedy do oceny stanu uzębienia potrzebne są bardziej skomplikowane narzędzia. Wówczas lekarz może posłużyć się aparatem rentgenowskim, by wykonać zdjęcie pojedynczego zęba lub zrobić pantomogram, czyli zdjęcie rentgenowskie całej szczęki. Wskazaniem do wykonania zdjęć pantomograficznych jest zaawansowana próchnica, kontrola leczenia kanałowego, zatrzymane zęby czy choroby przyzębia. Dzięki zdjęciu panoramicznemu możliwe jest wykrycie zmian, trudno uchwytnych podczas rutynowego badania stomatologicznego.
W przypadkach poważnych chorób przyzębia i zębów oraz w chirurgii szczękowej lekarz może zlecić wykonanie badania ultrasonograficznego lub tomografię komputerową.

Kiedy udać się do stomatologa?

Warto pamiętać, że dentysta zajmuje się również profilaktyką, a nie tylko leczeniem. Z tego względu nie warto czekać, aż zęby będą poważnie uszkodzone, a stan błon śluzowych i dziąseł doprowadzi do powikłań zdrowotnych i konieczności bolesnych zabiegów. Najlepiej udawać się na kontrole w gabinecie stomatologicznym raz w roku, a jeszcze lepiej co sześć miesięcy. Pozwoli to zaoszczędzić sobie kłopotów, bólu i pieniędzy.

Zawsze należy odwiedzić stomatologa, gdy doszło do ubytków, zmian w przyzębiu, powstawaniu aft, przy krwawiących dziąsłach, nadwrażliwych zębach i przy innych problemach w jamie ustnej. Stomatolog pomoże wybrać najlepszy sposób leczenia, tak by cofnąć zmiany i uratować nasze zdrowie oraz piękny uśmiech.